May isang Handaan

May isang handaan

Sigurado ako na napunta ka na sa handaan.
Sino ba sa atin ang hindi, e naka-latay na sa kultura ating mga pinoy ang kainan.
Me kasalan, me binyagan, e di lalo na ang bertdey.

Bayaan n’yong magkwento ako ng konti sa naranasan ko na.
Tulad nung minsang naimbitahan ako sa isang kasalan.
Natural na sa atin ang hindi kumain ng almusal lalo na’t En-Grande ang pupuntahan.
At ganun nga ang ginawa ko para pagdating ng tanghalian ay alam nyo na…sulit eka nga
…or so I thought...

Sa malayong bukid ang bahay ng ikakasal kaya maaga pa ay nasa biyahe na kami.
Pagdating namin doon ay hindi man lang kami naasikasong mapainom dahil sumulong
na ang kasal papuntang bayan na may kalayuan pa uli.

Sa simbahan ay naghintay pa uli kami ng humugit-kumulang ay kalahating oras
dahil may naunang kasal sa amin, mga alas-onse na noon.
Imagine this, alas-onse at walang kahit anong laman  ang sikmura mo,
ano kaya ang feeling mo?

Ba’t naman kasi naamoy ko pa ang usok sa kusina kaninang paalis sa bahay ng ikakasal
…haaay…

Ang totoo nyan, me pera naman ako at pwedeng pawiin ang gutom na dinaranas
sa malapit na tindahan. Kaya lang pag naiisip ko yung handaan, aba e...tiis muna.

Sa wakas ay natapos ang naunang kasal sa amin.
Nagsimulang mag-martsa ang mga kumakatawan sa kasalan.
Ang napansin ko lang, ba’t parang mabibilis yata ang hakbang nila,
o baka naman halusinasyon ko na lang ‘yon.

At nang mag-umpisa ang ceremony, salisi ang tingin ko sa pari,
sa mga tao, at sa ikinakasal, tila yata mapuputla silang lahat.

Hindi ako nagtaka nang magsubo ng katawan ni Kristo ang pari, ay, ang haba ng pila.
Hindi rin ako magtataka kung may umulit pa.

Ilang sandali pa at nagsabi na ang pari ng:“you may now kiss the bride”...
At uuga-uga na tumalima ang pobreng lalake.

At nang ideklarang tapos na ang kasalan, ayy, me nanalo na, dang lakas ng palakpakan.

Alas dose y medya, pabalik na kami sa bahay. Doon din ang reception.
Rough road doon at maalikabok
kaya kung titingnan mo sa malayo parang me karera ng kalabaw.

Thank God, ala una nasa bahay na kami. At ano pa, e di piyesta na!

Umuugong na musika at nagsabog na butil ng mais at bigas ang sumalubong sa amin
sa tarangkahan. Nakakainggit naman ang bibi at manok, me tanghalian na sila.

Presidential ang arrangement ng table kaya ang buong entourage lang ang pwedeng umupo
sa mesa. Nung oras na ‘yon, dalawang beses na ‘kong nilipasan ng gutom.

Kinakabahan ako dahil sa tuwing titingin ako sa likod ng bahay
ay may mga batang lumalabas at may bitbit na supot, garapon,
at tuluyan akong napa-antanda, ‘yung isang bata, may sunong na palanggana!

Mabuti na lang at ako’y taong may hiya at takot sa Diyos, kaya nagsawalang-kibo na lang ako.

Ang inaalala ko ay ang mga kasama kong nanggaling pa sa Maynila.
Ang isa ay susumumpa na hindi na mangyayari sa buhay niya ang ganito.
Mabuti pa raw si Echegaray bago pinatay ay pinakain muna.
Ang kahiya-hiya ay nagpunta siya sa handaan at namatay sa gutom!

Alas dos pasado ay may brilyo na ang ngiti ng unang hain, halata mong talagang isinagad nila. Yung isang nasalubong ko...apat ang toothpick na hawak.

At, Praise the Lord, kami naman ang hinainan.
Nang hawakan ko ang kubyertos ay di sinasadyang tumama ito sa katabing baso.
Kung sa medyo class na reception ito ang tawag dito ay “kiss the bride”.
E sinong gutom naman ang makakaisip pa na gawin ‘yon?

Hige, hulong, banat-buto, hindi na ‘ko nahiya dahil ang mga kasabay kong
kumakain ay pikit-mata na rin, teka, mas bagay yatang sabihin ko na bural-mata na rin.
Huli na lang nang mapansin ko, naka-video pala kami.

Tatlong-balik at tatlong basong juice ang matuling lumipas maganda na rin ang ngiti ko.
Dalawa ang baon kong panyo, nabasa kong pareho.

Tapos na ang kainan, nabati ko na rin ang bagong-kasal sabay abot ng regalo kong wall clock.

Umalingawngaw sa karaoke si Willy Garte at sumayaw sa gitna
ang magsing-irog sa saliw ng awiting Bawal na gamot.

Iisa lang ang ibig sabihin nito, pabonggahan na. Sabitan na ng pera.
Me mga partido na sa kagustuhang umunlad ang bagong-kasal,
ay isinasabit pati titulo ng sibuyasan o rehistro ng alagang kalabaw.

Napatingin ako sa mga kasama ko na nakatingin din sa akin.
Sa loob-loob ko, problema na naman ito. Okay lang sana kung me isasabit kame...
at hanggang sa mga oras na ito ay pare-pareho pa rin kami ng aming wavelength...

Kaya bago pa kami mapigilan at magpababa muna ng kinaen, ay kani-kaniyang alibi na kami.

    Habang daan ay iniisip ko, sa susunod na may ganitong lakad
ay kakain na ‘ko kahit konti lang, para kung mangyari uli ang ganito ay handa na ‘ko.

Patuloy ang biyahe sa malubak na daan…
pumepekat sa pisngi ko ang alikabok ng maligamgam na amihan...
salisi ang kaldag at haplos ng alimuom sa dinilig na sibuyasan...
teka, tila yata me nagpaparamdam...
me nagbababag ba sa ‘king tiyan?…
para ‘kong nanganganay...nabigla yata ng kain kanina...
aba, at pasakit ng pasakit ah…kaya mo yan, lover boy, ikaw pa...itatawid natin ito...
palipit na ang paa ko at ang kapit sa barandilya ng jeep...humuhulas na ‘ko sa pawis..
iba na talaga ang tawag ng kalikasan, NGAYUN NAAA...
nang sasabihin ko na sa driver na pakitabi na lang sa may talahiban
ay bigla na lang nasaldak sa malalim na lubak…tapos!

Akoyome Warasawa

Oct. 13, 2004